หลักการและเหตุผล

เกาะสีชังเป็นเกาะขนาดใหญ่ มีพื้นที่รวมประมาณ 7.9 ตารางกิโลเมตร มีการตั้งถิ่นฐานของชุมชนนานนับร้อยปี มีสถานที่ท่องเที่ยวที่สำคัญทางประวัติศาสตร์ และมีแหล่งท่องเที่ยวทางธรรมชาติที่งดงามมากแห่งหนึ่งของประเทศไทย ตลอดจนมีปูชนียสถาน ปูชนียวัตถุ ท่าเทียบเรือ โรงพยาบาล โรงเรียน สถานที่พักตากอากาศ และหน่วยงานราชการอื่นๆ หลายหน่วยงานตั้งอยู่ ประชาชนส่วนใหญ่อาศัยอยู่ในบริเวณพื้นที่ราบทางด้านทิศตะวันออกของเกาะ ส่วนบริเวณทางด้านทิศใต้ของเกาะได้บันทึกไว้ว่าบริเวณดังกล่าวเป็นพื้นที่ที่มีความสำคัญทางประวัติศาสตร์ เนื่องด้วยเป็นสถานที่ประทับของพระเจ้าแผ่นดินถึง 3 พระองค์ คือ รัชกาลที่ 4 รัชกาลที่ 5 และรัชกาลที่ 6 ซึ่งมีหลักฐานปรากฏจากพระนามาภิไธย หลายแห่ง และรัชกาลที่ 5 ทรงโปรดเกล้าฯ ให้สร้างพระราชฐานบนเกาะขึ้นเป็นแห่งแรก เพื่อเป็นสถานที่ประทับในฤดูร้อน และพระราชทานนามว่า “พระจุฑาธุชราชฐาน” ตามพระนามพระราชโอรสที่ประสูติบนเกาะแห่งนี้ ปัจจุบันบริเวณเกาะสีชังได้รับการสนับสนุนให้มีการพัฒนาเป็นแหล่งท่องเที่ยว เนื่องด้วยเกาะสีชังเป็นเกาะที่มีภูมิประเทศมีลักษณะพื้นที่สูงต่ำแตกต่างกันไปตามบริเวณของเกาะตั้งแต่ชายหาดไปจนถึงภูเขาตรงกลางเกาะ จึงจัดได้ว่าเป็นเกาะที่ได้ชื่อว่ามีภูมิทัศน์ที่มีความสวยงามโดดเด่นเฉพาะตัว มีความหลากหลายของสภาพป่าแบบต่าง ๆ มีพันธุ์ไม้หลากหลายนานาพันธุ์สลับกันออกดอกในเดือนต่าง ๆ มีลักษณะภูมิประเทศที่เหมาะแก่การยกเป็นต้นแบบในการศึกษาลักษณะนิเวศแบบต่าง ๆ เช่น แบบหาดทราย แบบหาดหิน แบบทุ่งหญ้า แบบป่าละเมาะ และแบบเขาหินปูน เป็นต้น  ข้อมูลด้านต่าง ๆ ด้านการท่องเที่ยวที่มีอยู่แล้วบนเกาะส่วนใหญ่เป็นข้อมูลทางด้านศิลปวัฒนธรรม และข้อมูลทรัพยากรทางทะเล ส่วนข้อมูลทรัพยากรบนบกโดยเฉพาะพันธุ์ไม้ต่าง ๆ ซึ่งอยู่ใกล้ชิดกับนักท่องเที่ยวยังมีข้อมูลไม่เพียงพอ หรือยังไม่มีการนำมาใช้เพื่อสนับสนุนให้เกิดคุณค่าในเชิงการท่องเที่ยวได้ ดังนั้นเพื่อให้สามารถนำข้อมูลทรัพยากรพันธุ์ไม้เหล่านี้มาใช้เพื่อให้เกิดประโยชน์สำหรับการท่องเที่ยว ทั้งในกลุ่มผู้ประกอบการท่องเที่ยว  นักท่องเที่ยว และประชาชนเจ้าของพื้นที่ จึงเห็นว่ามีความสำคัญอย่างยิ่งที่จะต้องมีการส่งเสริมให้บุคคลเหล่านี้ได้ตระหนักถึงความสำคัญ เรียนรู้และเข้าใจทรัพยากรพันธุ์ไม้ที่มีคุณค่าและมีลักษณะเด่นเฉพาะตัวในเกาะสีชัง เพื่อที่จะได้นำไปจัดรูปแบบการท่องเที่ยวเชิงนิเวศในเกาะสีชังให้มีความสมบูรณ์มากยิ่งขึ้น ซึ่งอาจนำไปสู่ Koh Sichang Model สำหรับการจัดการท่องเที่ยวและแหล่งถ่ายทอดความรู้ที่มีความสมบูรณ์แบบทั้งในเชิงศิลปวัฒนธรรมและเชิงนิเวศในอนาคต